Warme Babbels special over onze haat/liefde verhouding met Assassin’s Creed

Warme Babbels is een rubriek waarin we vol van warme gevoelens en zonder enige negatieve vibes praten over de mooie dingen in het nerd-leven. In deze editie van Warme Babbels gaat dit verhaal echter niet helemaal op. De serie waar we het over gaan hebben, geeft Jelle en JJ zeker warme gevoelens. Maar af en toe is er ook ruzie in de tent. Het is als die vriend(in) die de liefde van je leven is, maar waar het toch, door enkele vervelende karaktertrekjes, soms lastig samen mee leven is. We hebben het over Assassin’s Creed. De franchise die Ubisoft in de vaart der volkeren deed opstoten.

Niks is mooier dan de historisch verantwoorde zandbak van Assassin’s Creed

Jelle en JJ zijn beiden groot fan van de Assassins Serie. Bij JJ wakkerde die liefde het afgelopen weekend op toen hij de DLC van Valhalla speelde, Wrath of the Druids. Net zoals bij elke eerste speelsessie van een nieuwe Assassin’s Creed-game raakt hij betoverd door de grootsheid en de pracht en praal van het landschap wat aan je voeten ligt. Als fan van historie is Creed de ideale serie voor JJ. Realisme, historisch besef en een flink portie knokken komen prachtig en machtig bij elkaar. Uren en uren kan hij in de werelden, geschapen in Montreal, rondlopen. En Jelle heeft hetzelfde. Geen fijnere zandbak om in rond te struinen dan die van Ubisoft.

Haat/liefde is beter dan onverschilligheid

Soms doet de game echter ook kut tegen je. En ja, dit gevoel mag je ook onder Warme Babbels schalen. Want als je niks met een serie hebt, onverschillig bent, dan maakt het ook geen hol uit dat ie rot tegen je doet. Bij Assassin’s Creed is dit niet het geval. Het herhalende karakter van de spellen werkt soms tegen. En dan wil je even niks met haar te maken hebben.  Om een paar weken later opnieuw hevig verliefd te worden.