“Fotorealistische graphics noodzakelijk voor nieuwe genres”

Om nieuwe genres mogelijk te maken in games zijn fotorealistische graphics noodzakelijk. Althans, als we Christoph Hartmann, baas van 2K Games, mogen geloven. In een interview met GI International probeert hij een verklaring te geven voor de eenheidsworst aan shooters en actiegames.

Zijn stelling is dat zolang graphics het niet mogelijk maken complexe emoties geloofwaardig over te brengen, ontwikkelaars hun handen er niet aan zullen branden. Titels zoals Halo, Medal of Honor, Call of Duty en Crysis zetten een emotionele ervaring op de achterbank, en richten zich op actievolle effecten die wel haalbaar zijn met de huidige graphics.

“Om een Mission Impossible ervaring na te bootsen in een game is relatief makkelijk, emoties voortbrengen zoals in Brokeback Mountain is veel moeilijker (…) het is ongelooflijk lastig om diepe emoties zoals verdriet of liefde succesvol neer te zetten, bij uitstek thema’s waar films op kunnen bouwen,” aldus Hartmann.

“Tot games fotorealistisch zijn, wordt het moeilijk nieuwe genres in het leven te roepen. Wij zijn min of meer gedwongen ons uitsluitend op actie en shooters te richten. Deze genres zijn geschikt voor de huidige generatie consoles.”

Hij vervolgt met: “Om de industrie ingrijpend te kalibreren voor nieuwe genres die veel complexere emoties herbergen, zullen de graphics van games fotorealistisch moeten worden. Pas dan bereiken we het volle potentieel van onze creatieve mogelijkheden, en de techniek die dit mogelijk maakt ligt dan waarschijnlijk onder de kap van de definitieve console.”

En daarmee heeft de baas van 2K Games tot ons stervelingen gesproken. Toch lijkt er zo op het eerste gezicht wel één en ander af te dingen op de bottomline die hij ons voorstelt. Het tijdperk van smetteloze polygonenpoppen met dode vissenogen ligt intussen al een tijdje achter ons, en een game zoals L.A. Noire heeft op velen indruk gemaakt met zijn karaktervolle personages. Ook met Far Cry 3 en The Last of Us lijken de ontwikkelaars driftig te experimenteren met een sterk emotioneel kader voor het verloop van het verhaal. En is het geen bekende regel in de scheppende disciplines dat juist een beperking van middelen de creativiteit stimuleert, en niet zozeer een overschot ervan?

Wat denken jullie? Zijn we gedwongen ons door nog eens honderd nucleaire oorlogen heen te knallen, voor we dan eindelijk eens fotorealistisch van bil mogen gaan met een andere vent in een te kleine tent? Of spreekt de goede man van een plek waar de fantasie al lang geleden een droevige dood is gestorven? Laat het ons weten!